21/11/09

...Aprendiendo a respirar entre las olas de este mar de locos...

...No va a ser fácil ser yo misma, nunca lo fue...No va a ser fácil aprender a respirar, después de un golpe seco... Va a costar ver de nuevo un camino con esta ceguera, va a ser difícil continuar caminando sin rumbo y sin sentido... este sin sentido tan complicado, ya no veo los obstáculos, solo me doy cuenta que caigo cuando toco el suelo y ya ni lo siento...
Levantare el vuelo, a base de recuerdos, de esas tardes, olvidare el presente...prefiero seguir ciega, total, para lo que hay que ver... No sera fácil vivir, no podre seguir, ya lo se.. pero prefiero seguir ciega, con la vista atrás que darme cuenta de una realidad tan falsa... Día tras día volveré a caer en el mismo error, y estará el silencio sordo para burlarse de mi, y en cambio, en mis oídos solo habrá una voz... caída tras caída, paso tras paso seguiré tu camino, con la vista hacia atrás en todos esos momentos, en todas las horas y mi reloj seguirá parado por siempre en las 3... Gritare donde nadie me oiga, palabras que jure jamas decir, quizá sea duro y largo este viaje pero se que ahora es lo único que tengo... solo quiero ser una sombra que avanza por tu recorrido sin seguir tu ritmo ni tu velocidad...pero siguiendo pese a todo tu camino... Jamas te giraras a ver si te sigo, no me darás la mano para caminar a tu lado... ya que has decidido que Nadie te acompañe y Sentimiento se muera en el camino... puede que solo sea un rastro estúpido de tu memoria perdida tras su muerte... La lluvia ya no me afecta, no existe derrota en mi vocabulario, y cada gota me empuja y me da fuerzas... Ya no vivo, sobrevivo, y aunque me cueste y parezca que me rindo, sigo incansable ya que... se que el día que pierda tus huellas del camino, el día que deje de oír tus pasos, aunque esta ceguera me impida verte, aunque en realidad no sepa a donde voy y siga dando pasos sin rumbo, el día que desaparezcas... se habrá ido mi ultima estrella... ese día dejare de vivir para empezar a morir entre palabras y gente gris... Pero hasta entonces... no sera fácil vivir, no sera fácil seguir, sera difícil levantarse cada vez con mas heridas, pero...levantare el vuelo, juro que me veras salir de este infierno, con la voluntad de no volver a caer, no volveré a fallar, sobrevivo en soledad...despacito a mi velocidad...aprendí a curarme yo sola las heridas...Ahora solo necesito saber...que vas a seguir existiendo...donde sea que estés, déjame seguirte...no dejes que me engañe a mi misma de nuevo...ayudame...

6/10/09


No me rendiré, ni ahora ni nunca. Cueste lo que cueste, tarde lo que tarde.

Pese a tener encima una gran muralla de piedra, juro que iré quitando cada minúsculo trozo de fría piedra hasta encontrar la luz de nuevo... no tengo prisa, me sobra el tiempo y la paciencia... Solo se que poco a poco iré dando pequeños pasos hacia la salida, y sabes? Me da igual que los hayas colocado estratégicamente, que hayas construido una muralla a tu alrededor para alejarte de mi, para separarme de tu lado y perderme en el camino oscuro... aun puedo escuchar a tu corazón, quizás débil, quizás lejano pero aun late... y se que me llama, pese a tus heridas, pese a tu inseguridad y todo ese odio que emanas... se que lo único que quieres es ayuda, alguien que te abrace y te susurre que ya no estas solo, alguien que te aleje de ese pozo en el que tu mismo dices que estas mejor... Cada vez que te oigo decir que no necesitas a nadie, que estas mejor solo, que lo único que quieres es silencio... antes, cada palabra habría echo que perdiera mi esperanza, que dejara de soñar despierta y abriera los ojos de golpe, que me desilusionara y muriera lentamente... pero ya no, ahora vuelvo a escuchar tu corazón, he aprendido a leer en tus ojos, a bucear en tus pensamientos, y tu lengua ya no me da miedo sabes? porque me da igual que todo mi esfuerzo no valga la pena, o que solo sirva para sentirme mejor conmigo misma... me da igual, solo sé que después de mucho tiempo, me siento capaz de hacer algo por alguien, después de mucho siento que puedo hacer algo mas que joder vidas, después de mucho...tengo razón de ser... y eso, te lo debo a ti, aunque... tampoco te lo diré :)

voy a devolverte la bastante seguridad para que seas capaz de enviarme a la mierda sin dudar un instante... y todos estos "voy" van a cumplirse, lo prometo por mi orgullo... y eso es mucho. No me rendiré, ni ahora ni nunca, no voy a cruzarme de brazos viendo como te encierras en ti mismo y me alejas de ti. Ahora soy yo la que te dará la mano para sacarte de tus llantos silenciosos... porque te lo debo...







Vuelvo, y con mas fuerza que nunca...
Renaceré, de todas tus palabras, de todas mis lágrimas,
de todos mis errores, de toda tu rabia...
renaceré, y ahora, no pienso morir de nuevo,
no pienso dejarte solo,
nunca...



[quiero gritar que también yo se curarme las heridas de vivir...]

30/5/09

[...se van, las últimas luces y acaba la función...]


Te echo de menos... Desde que te fuiste, desde que desapareciste, desde que te perdí...
A veces me parece verte, en una habitación oscura, entre las arrugas en las sabanas de una cama que hace tiempo fue abandonada...pero no eres tu, solo es un pobre reflejo, una mínima parte de lo que eras, lo que eres, y lo que podríamos haber sido...
Te perdí sin quererlo, sin darme cuenta, me abandonaste en el camino, creí que caminabas a mi lado... al principio, casi no te note a faltar... pero ahora, ahora lo se cierto, fue un gran error por mi parte, dejarte marchar, dejar que te fueras por siempre...eras una pieza fundamental en este barco, que ahora espera tranquilo a que se calmen las aguas, que nunca se van a calmar...
Te extraño cada vez que miro la ventana de mis recuerdo, intento deslumbrarte entre los besos, te busco sin parar en las miradas, que como frías gotas de agua al mar fueron a parar... Creí tener el control del barco, creí manejar la situación...pero me he dado cuenta, de que sin ti no puedo hablar, pues te llevaste mis palabras, sin ti no puedo entender, pues no hay nada que explicar...sin ti no hay barco, ni hay mar... Vuelve antes de que ya no haya nada que salvar...


Miro a tus ojos, y ya no se lo que piensas...
Miras mi corazón, y ya no entiendes lo que siento...
Los espejos...ya no nos reflejan los deseos...
Perdimos nuestra razón de ser...

Te extraño...complicidad





15/5/09

[...Cold as ice...]



Se levanto con la sensación de pesar, “otro día más” se dijo… Su cuerpo era de plomo, y sus parpados se negaban a colaborar, aun era pronto para despertar… Otro día mas, en el que la lucha continuaba, en el que su mente pensaba y su boca actuaba, en el que otra vez mas, ella misma se encontraba en una contradicción, no sabia como acabaría, lo que tenia claro, era que ella no era normal. Nadie pone las reglas de lo normal, no hay ninguna ley ni medida que describa que es y que no es normal…pero que su vida interior se revelara con el exterior, decididamente, no era normal. Odiaba sus acciones impulsivas, su orgullo. Pero sobretodo, odiaba perder los estribos en situaciones incontrolables. Siempre se había sentido una persona inteligente, con unos pensamientos rápidos y agudos, y una agilidad mental inimaginable. ¿Y que? Y…todo eso, ¿para que? Para luego sus entupidos sentimientos actuaran en nombre de su mente y cometieran un error tras otro empeorando cada vez mas los peores momentos. En soledad, analizaba detenidamente todas las situaciones del día, se construía barreras defensivas, se organizaba estrategias de reacción a cualquiera de las posibles opciones, se preparaba mentalmente para cualquier situación… puede que pareciera una persona fría, calculadora y quizás demasiado severa o reservada, pero solo en apariencia. Siempre salía algún fallo, algo que no había previsto, alguna puta corazonada de mierda que le hacia cagarlo todo y meter de nuevo la pata. Nunca podría controlar la situación de nada si no se ponía de acuerdo con ella misma. Su mente y su boca iban por partes distintas. Siempre había pensado antes de actuar, antes de cometer cualquier error, siempre que hiciera alguna acción tendría su reacción y sus consecuencias, eso era la primera lección de su mente. Y sin embargo, todo era teoría, en la practica ella solo era una niñata con la lengua demasiado larga… ¿de que servia tanta vida interior si no sabia establecer una conversación civilizada sobre temas personales? Nunca podría controlar nada si todas sus estrategias se basaban en mentiras, si se empeñaba en negar la realidad…No engañaba a nadie con esa farsa, haciéndose la fría solo se mentía a si misma, cubriéndose entre pensamientos no se escondía de los sentimientosno podría estar toda la vida huyendo de si misma.

Acéptalo.

27/4/09

*Cuando te tengo cerca, algo de mi se aleja...de nuevo esa tristeza, que rompe en mi cabeza...*

No eres nada. Nada de lo que eras, ni fuiste, ni jamás llegaras a ser. Te robaron el vacío que dijiste que era tuyo eternamente, te humillaron y olvidaron tu nombre. Te ignore como nadie. Te odie, con todas y cada una de las razones que me diste. Y pese a todo, esta idiota no aprende. Y tú…tú, viejo estúpido y arrogante, recuerdo demasiado conocido, insistiendo a cada pensamiento una y otra vez mientras mi cansada cabeza y mi olvidado corazón silencian tus palabras con mero desprecio…¿y todo para qué? Deberías darte por vencido, aprender de tus abundantes errores y largarte para siempre con la cabeza agachada y TODAS tus pertenencias bajo el brazo. ¿No te das cuenta? Ahora solo eres una diminuta sombra de cada palabra que relaciono con un lejano recuerdo de tu pasado, eres solo una aguja entre un montón de coloridas nubes que ocupan por completo toda mi mente y mis ideas… ¿y aun así? Sigues ocultándote tras cualquier momento, tras cualquier palabra, cualquier sueño, cualquier persona…sigues jodiéndome la vida, incluso en tu ausencia…Ten clara una cosa, pequeño rastro de sombra semi opaca borrosa y apagada, voy a por ti, jamás un recuerdo, por muy intangible, invisible, escondidizo, o pequeño, ha sido capaz de amargarme ni un momento de mi nueva vida…no volverás a salir por mi boca, ni en una sola palabra estarás reflejada…nunca más…date por muerta, estúpida sombra, estúpido recuerdo, estúpida persona.





[La respuesta...
cuando mas hundido
creen que estoy,
mas alzo la cabeza!]

13/4/09

[Un tal vez, un quizas, un por siempre, y un jamas...]


Es dulce esta sensación... tantos días esperando este momento, soñando cumplir un sueño que parecía casi imposible de lograr, tantas veces pensando como seria, imaginándolo...y después de tanto...lo he conseguido :) Y para ser totalmente sincera, diré, que estoy orgullosa de mi, de nosotros...y me encanta. Pasa el tiempo, los días, y lo cierto es que seguimos volando, no se cuando empezamos a elevarnos, ni se cuando pararemos, pero...juntos tu y yo...cada vez mas alto, pese a las nubes, a la lluvia, a las tormentas...¿que mas nos da? Seguimos volando, y seguiremos, no se hasta cuando, ni hacia donde nos dirigimos, pero me gusta sentir el viento haciéndome cosquillas enredándose entre mi pelo y tu cuerpo... Seguiremos volando, tan alto, que llegara un día que ninguno de los dos recordemos la tierra, el suelo, ni siquiera recordaremos para que sirven nuestros pies, ni qué es un camino... olvidaremos como aterrizar, y así jamas pararemos, no, no habrá fin de trayecto... Y una día, las madres les contaran a sus hijos, la interminable historia de dos adolescentes que nadie conoció, que se hicieron leyenda, que nadie recuerda...y que siguen volando donde nadie los puede alcanzar...en un lugar sin tiempo ni penas...un día, tu y yo seremos aire, leyendas y cuentos que olvida la gente, dos rostros sin nombre ni identidad...solo seremos, dos corazones que quisieron amarse eternamente...
t'estime :)

27/3/09

Era la millor en lo meu, ho era de debò...¿i ara? No he sabut ni com fer-ho...no he pogut ni començar... A voltes me n'adone del pas del temps, i ho rumie seriosament, però amb mes temps tinc facilitat per oblidar-ho de nou i no torne a insistir...pot ser estic duent una vida massa rapida, o massa prematurament...
Ja no em comprenc ni a mi mateixa... Pot ser, m'haja oblidat realment de qui soc i ara sols sigui el ínfim reflex de lo que vaig ser algun dia... Pot ser, o pot ser que ara estiga perduda.

Senc haver-me fet una egoista...
Senc no poder ajudar-t'hi...
Senc no ser tan valenta...
Ho senc de debò...
Senc ser tan...
FRÀGIL

21/3/09

[...Mezclarme en tu piel, sin dejar pistas..]

Abro los ojos lentamente, con miedo, casi olvido que ya no estoy sola. Te encuentro ahí, tan cerquita que no dejas sitio a las dudas. Apoyada en aquel ángulo entre tu hombro y tu cuello, ese sitio que hace que me sienta mejor que nunca, escuchando cerca tu respiración en mi oído, mientras el resto solo es silencio. Lo primero que hago al levantar la mirada es comprobar tu rostro, ver que no has cambiado, que nada se ha movido desde la ultima vez que mire, y si, eso era lo que quería, ahí sigue, no se ha movido ni un ápice…tu sonrisa, tan radiante como siempre mirándome con tanta felicidad que se contagia, y hace que me suban cosquillitas hacia arriba y se me enciendan las mejillas haciéndome sentir tan niña…esa sonrisa que hace que vuele, que flote, que me permite sentirme como en una nube tan suave que cuando la tocas miles de mariposas salen volando entre el hueco de los dedos… ¿alguna vez has sentido esa necesidad de comer dulces para que se pase todo? Eso es lo que me pasa a mi, así me siento, cada vez que escribimos una pagina en gris oscuro casi negro en nuestra pequeña historia compartida, aumenta mi necesidad de tus besos dulces, esos de película que te dejan un sabor esponjoso y acaramelado en la boca con un regusto a canela y azúcar que los convierte en sustancia peligrosamente adictiva para mi lengua… ¿Nunca has sentido la necesidad de esparcir polvos mágicos como en los cuentos de hadas, por esos recuerdos en tu mente que no te dejan dormir? A veces, me gustaría ser una hada, pero no de esas que cumplen los deseos de la gente, ni de las que poseen magia…no, yo me conformaría con ser un hada pequeñita, como un pequeño ángel de la guarda, que pasa las horas sentada sobre tu oreja diciéndote palabras bonitas y dándote consejos, para que nunca te sintieras solo y yo pudiera animarte siempre que alguna nube negra se posara cerquita tuyo, yo podría vivir en tu oído, y tranquilizarte con una nana, compondría canciones de cuna solo para verte sonreír…Así viviría tras el lóbulo de tu oreja arropada con tu pelo en las frías noches de invierno, y te daría suaves besitos las veces que lloraras, y te daría todas mis fuerzas para poder ser feliz… :)


Quisiera ser el hada que cuidara de tu sueño, que viviera en tu oído y pensara siempre en ti…


Me siento en el umbral de tus ojos y pierdo el miedo.
Vuelo. Esta noche tengo antojo de anidar en tu pelo.
Y me balanceo despacito empujado desde adentro
Y aunque a veces vuele bajo, cojo altura si te veo.
Ando de nuevo en la penumbra perdido.
Esperando a que vengas y con tu luz pueda ver el camino.
Me echo a sonreír al verte venir con la luna en tu ombligo.
Y en el aire cultivo palabras que voy a susurrarte al oído.
Me siento tan bien que pienso guardar en tarros de miel todo lo vivido,
para cuando no estés, poder untar, con algo dulce el agrio vacío...♥♥♥

18/3/09

[Premio - Caminamos Juntas ]

^^ Que ilusion! He recibido mi primer premio, premio conjunto de bloggers, al recibir uno se lo entregas a 5 mas, premio en cadena :DD Debo darle miiil gracias a Teufel por entregarmelo, puede que sea solo un detalle pero significa mucho para mi, cuando empece este blog, no era mas que un proyecto o una idea abstracta sin fundamento, y poco a poco ha ido creciendo con ayuda de todos los que formais parte de él, todos los incriminados y complices que participais en este crimen...gracias!!
Pese a ser un premio aparentemente para nosotras, para mi los bloggers son personas asexuales, por lo tanto, no tendre en cuenta el sexo de estas mismas... :)

- Someone exactly like you (Il etait une fois...)
Desde el principio me encanto, el blog, la persona, la mente, las ideas... envidio muchas cosas de su originalidad y creatividad, pero lo que mas me gusta es que consigue hacerme sentir identificada :D
- Estoicolgado (Regreso al Futuro)
Poesia pura, reflexiones, pensamientos, entrar en su blog, es entrar en otro mundo, en una dimension paralela de ideas y palabras que juegan con el lenguaje...
- Mendey (.hipotetico love.)
Es capaz de tratar temas sobre los que nadie se atreve a escribir, o temas que no son comunes, y en cambio, hacerlo desde un estilo personal y literario. Me gustan mucho sus textos, y su forma de escribir :)
- Espi Show (quitate las medias)
Por sus comienzos como blogger, con temas personales y una manera de escribir tan propia, espero ver la evolucion de este blog, aun es joven, pero crece rapido ;)
- Por quinto...pondre a todos aquellos que me leen a menudo, que comentan, que opinan y que sobretodo, escriben cuando sea, como sea, lo que sea...pero escriben, que es lo importante ^^

Gracias de nuevo, Teufel!

14/3/09

" Pienso que la forma en que la vida fluye está mal. Debería ser al revés:
Uno deberia morir primero, y así ese trauma ya estaria superado. Luego vivir en un asilo de ancianos mejorando dia a dia hasta que te echen porque estas bien y lo primero que haces es cobrar tu pension. Luego en tu primer día de trabajo te dan un reloj de oro. Trabajas 40 años hasta que seas bastante joven como para disfrutar del retiro de la vida laboral. Entonces vas de fiesta en fiesta, bebes, practicas el sexo, no tienes problemas graves y te preparas para empezar a estudiar. Luego empiezas el cole, jugando con tus amigos, sin ningún tipo de obligacion, hasta que seas bebé. Y los últimos 9 meses te pasas flotando tranquilo, con calefacción central, room service, etc. etc. Y al final abandonas este mundo en un orgasmo!
ESO SÍ ES VIDA!!!".



Quino (genio argentino, autor de Mafalda)


8/3/09

[¿...Serás un buen capitan...?]

*A veces sueño con que llegue un día en que nada me afecte no sentirme tan frágil y delicada poder ser independiente de mis sentimientos Quizás solo me conformara con ser mas fuerte, deseaa llegar a tener el carácter y la fuerza de un príncipe de cuento. Tener la mente fría y la mirada de lince, que no me importaran los demás, que no tuviera dudas ni temores. Deseaa levantarme un día y darme cuenta de que soy yo quien controla mi vida, tener tanta valentía como para poder apartar de mi cabeza todos los problemas. Poder dejar de lado las emociones por un instante, ser totalmente objetivapero no puedo, es más, ni siquiera sé estar un momento con la mente en blancoodio esta fragilidad, esta total y absoluta dependencia de mis emociones si alguna vez algo no funciona en mi navío, o hay una pequeña fuga, me hundo en el mar sin posibilidad de flotar dependo tanto de ese navío, que no me imagino mi vida sin su timón, sin una brújula que marca el destino y el camino ¿Dónde iría yo si esa brújula dejara de funcionar? ¿Cómo sabría el camino hacia tu cuerpo? ¿Dónde buscar los abrazos escondidos? Si algún día el timón no reaccionara, no obedeciera al corazón, y no guiarà nunca más el barco, ese día yo estaa más que perdida. Tiemblo al pensar que llegara un día que mi barco no tenga capitán, que se haya ido para siempre, llevándose todos mis recuerdos y mi felicidad colgando de sus zapatos, que se lleve todas las caricias en un saquito sin salvavidas lanzándolas por la borda no soy adivina, pero se cuando acabara mi vida. Y ese día, mis sentimientos y mis emociones nublarán mi vista, mi oído, todos mis sentidos, y tumbarán mi vida hasta hundirla en el maral menos espero, que en el fondo, hayan peces de colores


...Dicen que todo buen capitan debe hundirse con su barco cuando le llegue la hora...

27/2/09

Deja que te cuente una realidad…deja que mi voz te inunde y te haga sentirte identificado. Entiende mis palabras sin sentido y en las que se refleja mi mente. Deja que narre mis ideas de un modo desorganizado y absurdo, tal como soy. Nunca me ha gustado la realidad, y dudo mucho que llegue a compararse con mi imaginación. No me gustan las noticias, y odio los sucesos o los temas actuales. Siempre he sido una persona encerrada en mi propia caja tonta, una caja que no refleja nada parecido al mundo. Mi propio yo. Nunca he confiado en la historia, no me gusta la sociedad, y tampoco sus actos. Me gustan las personas una por una, con sus detalles y sus defectos,no la gente en general. Soy feliz con poco, y me conformo con una muestra de cariño o una simple palabra de apoyo. Confío en los confiados, y no creo a los que dicen decir la verdad. Mi cabeza pasa las horas centrada en un sitio…los sueños. Tengo sueños inconscientemente, sueños inalcanzables, sueños cumplidos, sueños imposibles, sueños sin sentido. Tengo sueños despierta, y sueños que no tienen fin. A veces los olvido por falta de espacio en mi memoria para todos ellos, me divierte dibujarlos y incluso he intentado explicar alguno en público, aunque es difícil. De pequeña no entendía nada, nunca comprendí nada y lo cierto, es que ahora “solo se, que no se nada” :) Nunca me han gustado los políticos, ni los militares, tampoco los históricos, ni los religiosos… me gusta la gente sencilla, común, los que nunca esperas que hagan nada diferente y siempre te sorprenden, la gente que vive su día a día como si fuera una noria diciendo yupi en cada curva y no creen en la rutina puesto que cada día suben a un vagón de diferente color. ¿Qué hay de malo en perseguir los sueños? Estoy segura que llegara un día que la gente valorará mas la mente que la realidad, los sueños, las ideas, la imaginación, o el pensamiento…que las guerras, los asesinatos, los crímenes, las mentiras, los engaños o el poder… Deja que te hable de mis sueños…puede que sea cierto y este loca, pero… ¿Qué hay de malo en soñar despierta?...

19/2/09

Cada ligero respiro de aire que damos, cada pensamiento que se nos olvida, cada paso que damos sin dirección concreta, cada gesto que hacemos de forma tan humana… Somos la reacción a una serie de acontecimientos unidos por un hilo de casualidad y evolución, ligados entre si por una palabra…tiempo. Si cada uno de nosotros se encontrara en otro tiempo, hubiera nacido en otra época, andará en otra dirección, o pensara una simple idea repetida en varios días, seria un cambio. Si, estamos hechos de tiempo, de casualidades…tan frágiles y dependientes, tan sumamente humanos. Que incluso, por esta misma razón, cometemos los mismos errores varias veces, con un tiempo exacto que se repite, nuestras vidas…solo son ciclos de determinado tiempo que nos elige a nosotros. En cierta medida…solo somos un resultado. Nuestras vidas están regidas por estados, por tiempo, por rutina. Solo somos una evolución, una cadena de distintas casualidades dadas en distintos tiempos de distintas maneras. ¿Y cual es el resultado? Que nosotros mismos, seamos la causa y la consecuencia de nuestros propios errores y aciertos…

Puede ser…que al fin y al cabo, nada de esto tenga sentido y solo sea yo, que hoy estoy negativa…tal vez. Quizás...solo es un mal día, solo un mal día...

2/2/09

[¡¡Felizmente simple!!]

Abre tus brazos tanto como puedas, silba y canta tu melodía preferida, ríe tan fuerte como si todo el mundo estuviera sordo, grita al viento y cierra los ojos, mira al sol de frente y que nada te ciegue ni te impida avanzar. Camina, salta y corre en la dirección que tu decidas, eres dueño de tu vida y que nadie te robe esa libertad. Sueña en colores y haz que todos crean en ti, no hay nada imposible si eres feliz. Si te tropiezas y caes, no importa, respira de nuevo, sonríe y vuelve a levantar. Siente el sabor, el color y el olor de la vida, lucha por volar hasta llegar tan alto que nadie mas pueda ver donde estas. Juega, ríe, y gana la partida, esta es tu vida, y no hay vuelta atrás, no dudes, ni niegues, solo disfruta y siente. No importa cuanto ha costado llegar hasta aquí, no importa el camino que aun queda por recorrer, solo insiste y nunca pares, sigue luchando por valores, sentimientos hay miles al igual que colores, decide tu. Esta es tu vida, nunca dejes de caminar.

28/1/09

Labios a la medida. Besos de colores. Seria feliz solo con verte en la distancia. Mientras duermes, mientras ríes, mientras lloras. Nosotros, siempre nosotros. Siento volar cuando deslizas caricias por mi espalda y cierro los ojos. Tu mirada de chocolate dulce en un frio mes de enero. Nosotros, siempre nosotros. Jugando al amor, a nuestra manera. La tarde confunde suspiros con ritmo de latidos. Abrazos donde sobra el espacio de aire, donde solo yo quiero estar. Nosotros, siempre nosotros. Y ahora lo se, eres la persona que he esperado toda mi vida. No creo en el destino, ni en la casualidad, no creo en nada. Pero creo en ti, tu siempre. Droga, medicina, religión, compañía, amor…todo tú. Siempre . Siempre yo. No quiero volver a ser una gata saltando de tejado en tejado. Ya he encontrado mi luna llena. Y ahora maulló solo para sus oídos, sonrió solo para su mirada. Nosotros, siempre nosotros. Un solo cuerpo, dos personas…

17/1/09

Uno mas...:)

...Erase una vez... hace 17 años, una noche fria de enero, y sin previo aviso... un bebe impaciente empezo a removerse queriendo salir, aunque no fue hasta horas mas tarde, que pudo ver la luz :)
Hoy hace 17 primaveras que naci dando pataletas a este pobre mundo :) y desde entonces, aun no he parado de hacerlo...


(8) Diecisiete de enero sant antoni del porquet (8)


Me viene una sonrisa y una mirada tierna al darme la vuelta y observar mis propios pasos...solo se me ocurre una frase "...ha sido un buen año, si, lo ha sido de veras..." :)


6/1/09

...Una nit no és res si no, una nit no és res si no ets amb mi...


Felicitat. Si, aquet era el seu nom. A voltes, s’oblidava visitar-m’hi, però era l’ombra dels meus dies. Habita en cadascun dels records al teu costat, en cadascun dels somriures, al darrer de cada mirada dolça i al costat de les vesprades plujoses. Es la sensació d’abraçar-te, aquet sentiment mes enllà del senzill amor, es eixa veu que fa que em dormi amb un somriure en els llavis, aquesta paraula màgica que em fa sentir tan especial, es una ximpleria com formar part d’algun lloc, sentir-me estimada i alhora estimar algú. La felicitat t’acompanya, quan ries sense raons, corres sense direcció, i tot al teu al voltant t’agrada. Cada detall, cada instant tan petit com gran, cada lloc, cada persona, cada petó i cada somriure, tot té una mica per poc que sigui que et fa feliç. Al teu costat, fins a les coses mes insignificants, fins als dies més grisos i les tardes de diumenge més monòtones, la rutina i les preocupacions...TOT, amb tu sóc tot.
Gràcies per una nit tan perfecta com la d’ahir, gràcies per donar-me inspiració i sobretot, gràcies per estar sempre al meu costat. T’estime moltísim, no et pots ni imaginar quant...